O primeiro paso para o desenvolvemento deste traballo é definir o que entendemos por instrumento de música: calquera obxecto capaz de producir sons orientados cara a un fin musical.

Deste xeito, unha tixola ou unhas cunchas convértense nun instrumento musical cando as empregamos no acompañamento dunha cantiga.

Partindo desta base, imos facer unha clasificación dos nosos instrumentos populares e tradicionais seguindo o sistema dos musicólogos Erich Moritz von Hornbostel e Curt Sachs por ser o máis estendido e universalmente aceptado.

O criterio ordenador atende ao elemento que orixina a vibración sonora que, ao propagar as súas oscilacións ao aire, fai que este se mova até chegar aos nosos ouvidos, reproducindo as mesmas vibracións orixinais nos nosos tímpanos.

Este elemento pode ser unha pel estendida que golpeamos, unha corda tensa que pulsamos ou fretamos, ou o aire que sopramos e choca contra o bisel ou burato.

Así, podemos falar de instrumentos:

AERÓFONOS: o son prodúcese pola vibración do aire. Poden ser:

• De bisel: un tubo oco máis ou menos cilíndrico e cun bisel ou burato lateral onde se produce o son co noso alento. Ex. frautas.

• De lingüeta: o son é producido por unhas pequenas láminas que vibran ao pasar entre elas o aire que nós diriximos. Poden ser:

- de lingüeta simple: ex. o clarinete.

- de lingüeta dobre: ex. a chirimía.

- mixta: ex. a gaita.

           Tamén hai instrumentos que soamente teñen a lingüeta sen tubo. Ex. o acordeón ou a filharmónica.

• de boquilla: na que os nosos propios beizos presionando contra unha boquilla producen a vibración do aire nun tubo oco cónico. Ex. cornas ou cornos de cabra.

CORDÓFONOS: o son orixínase pola vibración dunha corda. Poden ser:

• Simples: as cordas esténdense ao longo dunha táboa ou caixa plana sen grandes diferenzas de comezo a fin. Ex. arpa.

• Compostos: teñen claramente diferenciado unha caixa de resonancia, un mastro ou mango e un caravilleiro. Ex. violín.

A acción sobre as cordas pode ser de punteo (arpa) ou de fricción (violín).

MEMBRANÓFONOS: neles a vibración sonora orixínase ao golpear unha membrana tensa (ou parche), xeralmente de pel de animal ou tamén de plástico. Poden ter unha membrana ou dúas.

 IDIÓFONOS: formados por corpos duros, pero cunha elasticidade suficiente para manter un movemento vibratorio que pode orixinarse ao:

• golpealos entre si: ex. as tarrañolas.

• golpealos cunha baqueta: ex. os ferriños.

• sacudilos: ex. o axóuxere.

• punteados: ex. a trompa