Instrumentos Galegos Moisés Quintas Suárez
Idiófonos
|
|
|
|
|
|
|
Consiste xeralmente nun pequeno marco de metal e con forma de ferradura que ten adosado unha especie de lingüeta ou balea flexible, normalmente fabricada no mesmo material que o marco.
O seu tamaño varía en función da súa tonalidade.
Un xeito de tocalo é collendo o birimbao coa man esquerda e situalo entre os dentes e os beizos (sen mordelo), co fin de que a nosa boca faga de caixa de resonancia, ao tempo que se golpea a lingüeta, suave e ritmicamente co dedo medio ou indicador da man dereita.
Facendo variacións na posición da boca (abrindo e pechando a gorxa), da lingua e do alento, acádanse diversos sons da escala harmónica.
Atopáronse restos deste instrumento que se remontan á época romana aínda que a súa orixe sitúase na Asia setentrional varios milenios antes de Cristo e fabricado en bambú.
|
Foi un instrumento de uso popular moi empregado desde a Idade Media cun carácter festivo.
Vendedor de trompas e frautas de pico. Gravado dos proverbios flamencos do 1559 de Pieter Brueghel. |
 |
Pode empregarse só, acompañando á voz ou a calquer outro instrumento, facendo a melodía ou un bordón ideal harmónico-rítmico.
É preciso sinalar que na zona da Fonsagrada (Lugo), este instrumento acadou un profundo arraigo e unha gran técnica; con tocadores, que executan con gran mestría todo tipo de pezas tradicionais.
|
|
Emilio do Pando, un dos grandes mestres de trompa da Fonsagrada, Lugo. |
